Uzun süredir birbirlerini görmeyen, birbirleriyle telefonda bile konuşmayan, aralarına hatrı sayılır bir mesafenin ve zamanın girdiği iki insan, her yeniden bir araya gelişlerinde yine 'bıraktıkları' ve 'kaldıkları' yerden başlayabilirler bazen. O tür ilişkiler vardır, bilirsiniz. Sanki hiç ayrı ve uzağa düşmemişler gibi, daha dün birliktelermiş gibi...
Fakat kiminle kurulan hangi ilişkinin, söz konusu o şartlar altında o şekilde evrileceğini o sırada bilemiyorsunuz. Yan yanayken, bir aradayken, zamanın ve mesafenin süzgecinden ve testinden henüz geçmemişken, kimseyle diyemezsiniz ki "Bizim ilişkimiz de kesin öyle olur. Yıllarca görüşmesek, dünyanın iki ayrı ucunda yaşasak da bir araya geldiğimizde hep aynı güçlü bağı ve samimiyeti hissederiz." Bunu yaşamadan bilemeyiz, azizim. Kestiremeyiz.
Nitekim, yukarıda bahsettiğim denklemi tersten okuduğum; ters işlem yaparak da doğru yargıya ulaşılabileceğini düşündüğüm bir durumdan bahsedeceğim. Arada kurulan bağın halihazırda oldukça zayıf olduğu birisiyle aramıza giren uzam ve zaman kavramlarının, o bağın; düğümün üzerine nasıl üflediğini ve buradan hasıl olan neticeyi yazacağım. O zayıf bağın, bu kez kutlu bir şekilde güçlenmiş olarak karşıma çıkacağını sandığım...
Şimdi... Bunu anlatırken kişilerin kimliklerden bahsedersek, işi gereksiz bir magazine ve arkadan konuşmaya çevirmiş oluruz. Bunun yerine, yalnızca ilişkiden ve iletişimden, tecrübeden ve çıkarımlardan söz edeceğim. Yaşadıklarınızı ve hissettiklerinizi anlatırken, karşıdaki meraklı ve amiyane tabirle 'laf arayan' kişinin sürekli sorduğu "Kim? Kim?" sorularına paye vermeyeceğim yani. Kalitesizlik ve bayağılık ne kötü şeyler öyle, azizim!
Konuya gelelim. Aramızdaki soğukluğun ve ruhi uzaklığın buz gibi farkında olduğum ama her nasılsa buna müdahale edemediğim bir ilişkimiz vardı onunla. Belki o da durumun farkındaydı. Kesin farkındaydı. O da tıpkı benim gibi buna üzülüyor ama müdahale edemiyordu. Sahi, neden öyleydi? Aramızda aşılmaz bir buz dağı vardı sanki ve 1+1'in 3 ettiği, bu etkileşimden -sinerjiden- meydana gelmiş olan üçüncü etmeni yani o buz dağını aradan çekip kaldırmaya ikimizin de gücü yetmiyordu artık. Hani kollarımızla birbirimizi sarıp sarmalasak, boynumuza atılsak, bir kamp ateşi yaksak ya da birbirimize en tatlı şarkıları söylesek bile erimeyen o buzul, aramızda değil de varlık sahasında arz-ı endam ediyor olsaydı, hiç kimse küresel ısınmadan bahsediyor olamazdı şimdi. Her türlü ilişkinin doğası, kimyası ve iklimi birbirinden bambaşka oluyor, azizim!
Ve o buz dağıyla daha fazla karşılaşıp üzülmemek için, bir araya gelmedik artık bir süreliğine hiç. Buna, hayat gailesini andıran geçerli sebepleri bahane ederek kendimizi ve birbirimizi kandırdık. Asıl sebeple yüzleşip bunu dillendirecek kadar cesur değildik, aslı. Diyemezdik ki "Her yan yana gelişimizde, aramızda yükselen o buz dağını görmek istemiyorum." diye. İnsanın elinden bir şeyin gelemiyor olması ne büyük çaresizlik, azizim!
Sonra bir gün, yani uzunca bir zaman sonra, tekrar bir araya geldik onunla. Belki kutlu bir ateş, o buz dağını eritmiş olurdu bu sefer. Bunu görecektik ikimiz de. Bir battaniyenin altında saatlerce mayalamaya çalıştığınız yoğurdun mayası tutmuş muydu? Zaman, ısıtmış ve dönüştürmüş müydü?
Araya zaman ve uzam girdiğinde yaşanan değişim, bizim ilişkimizi hiç etkilememişti ama, çok şükür(!) Yoğurt, mayalanmamıstı. O buzdağı hala oradaydı; milim eksilmemiş, azalmamış ve kıpırdamamış bir şekilde. Aynı yerden devam edecektik yine yani. Kaldığımız ve bıraktığımız yerden.
E ben sana en başında ne demiştim, azizim? O tür ilişkiler vardır işte: ne olursa olsun aynı kalan; soğumayan. Ve ısınmayan!