Kış mevsimi, ne de samimi… Giysiler ağırlaştıkça, insan hafifliyor sanki.

İnsanın soğukla savaşı başlıyor bir kere, ta kasımdan beri. Harareti git gide artan o soğuk savaş… Mart hatta nisan oluncaya, ta ki. Üşümemek, donmamak, hep bir sığınmak ve korunmak derken, ortada adeta bir can havli… Eh, kolay değildir keskin ayaz, karakış ve zemheri.

**

O can havlinin olduğu yerde de, başka bir dert kalır mı ki? Herhalde insan, bu sebepten bu kadar candan, böyle samimi. Çaresizliğinden yani, kış karşısındaki.

**

Hoş, tüm bunlar bana öyle geliyor belki. Üç mevsim boyunca edinilen, diktirilen ve giyilen her ne varsa, kış mevsimi bunları darmadağın edip, sadece yün kazakları giydiriyor insanın üzerine, gibi. Kar, kendi rengine boyuyor yani.

**

Kar, beyazına boyuyor, diğer tüm renkleri. Beyazın tartışılmaz üstünlüğü hatırlatıyor yine kendisini. Her şeyi boyayan ve kapatan bir sihir, hani.

**

İnsan hafifliyor bir kere, insan!  Daha ne olsun ki? Üşümemek ve korunmak telaşından ve gayretinden başka geriye kalır mı hiç, başka enerji? Tam da bundan dolayı unutuluyor oyunlar ve roller, belki.

**

Bahara çıkabilmek, uğruna çabalanılası tek erek olunca, soğuğun ve karın derdi, ruhu yalınlaştırıp samimileştiriyor, yani. Herhalde tüm o samimiyetin sebebi, bu savunmasızlıktır, soğuk karşısındaki.

Ardından çiçeklenip böceklenecek, sonra da bunlardan meyveler devşirecek olan doğanın hayata tutunmasıdır, kış mevsimi.

**

Tam da o zamanlarda yavrulayacak olan hayvanların, soğuk karşısında verdikleri sınav gibi. İnsan ise, ne hayvandan ne de bitkiden farklıdır, bildiğiniz gibi. Bu yüzden, samimiyetsiz ve yapmacık olan ne varsa, birkaç aylığına rafa kaldırılıyor, sanki. Yalınlaşma vakti…

**

Odanın ortasına kurulan sobanın sıcağında çay demleyip içme vakti… Dedim ya, giysiler ağırlaştıkça, ruh hafifliyor, sanki.

Kış mevsimi, yine hoş geldi. Kar beyazı, yine kapatacak tüm kirleri. Yalnızca kapatmakla kalmayıp kökten bir temizlik de yapar bu kez, umulur ki!