Çağ gibi açılıp kapanan dönemler var insan hayatında. Tarla gibi sürülen çorak ya da bereketli süreçlerden oluşuyor her şey; bütün bir yaşam. Safha safha, merhale merhale değişen ya da gelişen nice şartla birlikte dekorlar, insanlar ve replikler de değişiyor. Bir şekilde göğüslenip yaşanılan zorlu zamanlar, içinden tıpkı bir kelebek gibi geçilen kolay, hafif ve mutlu zamanlar…

Kim her daim mutlu ya da mutsuz kalabiliyor ki? Değişmeyen tek şey değişimdir diye, ne kadar doğru söylemişler. Ne oldum değil, ne olacağım mı demeli ya da?

O değil de, insan karamsarlığa hep daha yatkın mı oluyor, ne? Yüz güldüren süreçlerin bereketli hasatını, iştah ve afiyetle hemen yiyip bitiriyor sanki. Sonra da, ağustos böceğinin elinde avucunda bir şey kalmıyor, kış gününde. İz bırakmıyor, yani. Gösterişli ilerleme ve yükseliş çağlarının ihtişamlı tahtları, insanın gönlünden ve hafızasından çabucak devrilip, kalıcı yerler edinemiyorlar kendilerine, ne yazık ki. Devşirilen o nice hasata rağmen, sanki o tarlada hiçbir iz kalmamış gibi oluveriyor. Yüzdeki tebessüm, eldeki çiçekten daha çabuk soluyor, yani.

Sahi, nankör diye, neye denilirdi?

Oysa, ah o duraklama, gerileme, hele, yıkılış çağları yok mu? O çorak tarlanın mıh gibi iz bırakan ve bu iziyle öylece yapışıp kalan kötü anıları… Kendisi unutulsa da, izleri silinmeyen zorlu süreçler. Güçten kuvvetten düşüp, sonunda hastalanan, o psikosomatik denen illetlere tutulan çok kişi vardır da, kendi hasat meyvesini yiyerek buradan aldığı vitaminle iyileşenini pek görmedim ben.

Nankör diye, neye denilirdi?

Peki, bunların tam aksi mümkün değil midir acaba? Muhteşem dönemlerin ihtişamlı tahtları kendilerine sağlam ve kalıcı yerler edinseler; hasat meyvelerinden en verimli şekilde yararlansak ya da tebessümler iz bıraksa yüzde? Hayat bayram olsa?

O kadar değil de, zorluğun içinden kolayca geçebilmeyi denemek mümkündür belki, en azından. Nankörlük diye neye denilirdi bilmem ama en azından buna niyet edilince, insanın ve iradenin gücü, belki o zaman ortaya çıkar. Karamsarlığa olan yatkınlığın, iyimserliğe bir nebze de olsa meyil vermesi dileklerimle…