Bazı şeyler vardır ki gözle değil, gönülle görülür. Antoine de Saint-Exupéry, Küçük Prens’te “İnsanın gözleri gerçeği göremez. Kalbiyle bakması gerekir.” derken, aslında bize görmenin sadece bir fiziksel eylem olmadığını hatırlatıyordu.

Günümüz dünyasında gözlerimiz o kadar çok şeyle meşgul ki; telefon ekranları, reklâm panoları, vitrinler, haber başlıkları… Gördüğümüz çok ama fark ettiğimiz ne kadar az?

Sokakta yürüyen yaşlı bir adamın yorgun adımlarını, çantasını sımsıkı tutan küçük bir çocuğun güvensizliğini, sessizce ağlayan bir gözün yardım çığlığını kaç kez gerçekten görebiliyoruz?

Goethe şöyle der: “İnsan yalnızca bildiğini görür.” Belki de bu yüzden birçok güzelliği, birçok acıyı ıskalıyoruz. Çünkü onları tanımıyoruz. Kalbimizin duyarlılığı, bilgimiz kadar sınırlı hale geldi. Empati artık bir meziyet değil, unutulmuş bir refleks gibi…

Görünmeyeni görmek, bazen kelimelerin arkasındaki suskunluğu duymaktır. Bazen çocuğun çizdiği bir resimde “ben yalnızım” mesajını alabilmektir. Ya da bir öğretmenin yüzündeki yorgun gülümsemeyi fark etmek…

Mevlana’nın şu sözleriyle derinleşelim: “Nice insanlar gördüm, üzerinde elbisesi yok. Nice elbiseler gördüm, içinde insan yok.” Dışarıdan baktığımızda “tam” gibi görünen pek çok hayat, içten çürümekte. O yüzden yargılamadan önce görmeye çalışmalı; sadece göze değil, yüreğe de iş düşüyor.

Görünmeyeni görebilmek, kendimizi aşmakla başlar. Önce kendi içimize bakmakla… Çünkü en çok görmezden geldiklerimiz, içimizde sakladıklarımızdır.

Görmek, sadece gözün değil, ruhun da işidir. Bir bakışla kalp okuyabilmek, bir suskunlukta feryadı duyabilmek... İşte gerçek farkındalık budur.

Kimi zaman bir çocuğun gözlerindeki sessizliği, kimi zaman bir annenin telaşındaki sevgiyi, kimi zaman da bir yabancının tebessümündeki kırgınlığı görebilmek...

Ve belki de en çok şuna ihtiyaç var bu çağda:

“Sana bakmayan gözlere değil, seni gören gönüllere güven.”

Çünkü bazen görünmeyeni gören bir tek kalp, bir insanın hayatını değiştirebilir.