Benim için kahve hazırlayacaksın. Haliyle, kahveyi nasıl içtiğimi soruyorsun ilkin; nasıl sevdiğimi... Pek tabii bunu soruyorsun. Doğal olarak, basitçe, öyle. Fakat 'öylesine' değil. Çünkü gerçekten de cevabımı önemsiyorsun o an. Merak ediyorsun. Buna göre hazırlayacaksın kahvemi. Şekerli mi içerim örneğin, sütlü mü severim ya da belki?

Fakat senin bu bana yönelttiğin, sadece basit bir cevabı bekleyen, bir o kadar basit sorunun etkisiyle benim tarafımda olanları ve yaşananları bir bilsen, deli derdin bana! Anlardın bunu ya da. Deli olduğumu. Bilmesen mi o halde? Sorunun karşısında olanları ve yaşananları hiç söylemesem mi sana? Her şeye rağmen, sevebilir miydin beni gerçi? Yine de kahve hazırlar mıydın, örneğin? Fakat, sorma! Öyle anlatasım var ki yine de! Hiç olmadı "uydurdum" der geçerim en kötü. Ne olacak? Kaçış rampalarını mecburen iyi biliriz bizler, zira. Biz böylece, tüm deliler... Kaçmak, adeta refleksif bir melekeye dönüşmüştür bizlerde. Eh, başka türlü nasıl tutunabilirdik ki onca akıllı uslunun arasında, bunca zaman? Bu yüzden, kahveyi nasıl içtiğimi merak eden, dünyanın o en zor sorusunun tarafımda oluşturduğu yankıyı anlatayım, gel de...

O esnada bir cevap vermem gerekiyor ya sana hani... Zaman duruyor sanki, zaman! Dijital ve analog olan saatlerin hepsi birden! Uzayda yer kaplayan her şey ama her şey; uçan kuşlar, yüzen balıklar, Neptün ve Jüpiter, kan pompalayan kalpler, elektronlar ve sahilleri okşayan ya da döven dalgalar... Aklına gelebilecek her şey duruveriyor öylece. Kalakalıyor. Donakalıyor. Yaşama dair ne varsa yanıp küle dönüyor, altında hayat belirtisi taşıyan en ufak bir kor alevi bile içinde barındırmayacak kadar kesin bir ölümle. Çünkü bir cevap vermem gerekiyor... Kahveyi nasıl sevdiğimi söylemem gerekiyor o sırada sana.

Nasıl diyebilirim ki "Ben kahveyi şekerli/şekersiz ya da sütlü/sütsüz içerim." diye? "Süt neydi, şeker neydi, kahve neydi? 'Ben' dediğim kimdi?" diye? Hem, yabancı bir bakışla kendimi dışarıdan süzdüğüm zaman karşılaşabileceğim bu manzarayla yüzleşmeye benim cesaretim var mıydı esas, benim!? Çıktığım bir astral yolculukta kendimle karşılaşırmış gibi bir yabancılaşma ve kucaklaşma halini, aynı çırpıda kesbetme ihtimaline cüret edebilir miydim?

O soruyu sen bana sormadan evvel, şayet kahveyi şekerli içiyor idiysem, senin bana vereceğin şekersiz kahvenin daha tatlı olacağını; şekersiz içiyor idiysem, senin bana vereceğin şekerli kahvenin daha sert, net, sarsıcı ve ayıltıcı olacağını, nasıl söyleyebilirim ki sana? Dahası, tüm bunları kendim asıl, kendim nasıl kabul edebilirim? Yabancılaşmanın hemen peşi sıra gelen o yüzleşmenin oluşturacağı sarsıntıyı ne ben kaldırabilirim ne de başka bir insan, zira. Susarak, Dünya'yı kurtardığından kimsenin haberi olmayan gizli bir süper kahramanım o sırada tabii. Kimse bilmez. Bilmesin. Hediyem olsun...

Fakat sen benden hala bir cevap bekliyorsun. Bir elinde kahve kavanozu, önünde şeker kasesi, diğer elinde de bir kaşıkla, sorduğun sorunun karşısındaki suskunluğumun, haddinden uzun sürmüş olması gerçeğiyle birazcık sıkılmış ya da sinirlenmiş bir şekilde, "Nasıl içersin?!" diye üsteliyorsun, sabırsızlanarak. "Bilmiyorum!" demek, beni fazlaca silik ve kişiliksiz göstereceği için de "Fark etmez" diyebiliyorum o an, verebileceğim en kararlı ve kendinden emin cevapla.

Ve tüm Güneş Sistemi, saatlerin tiktakları, canlılar, sular ve her şey, tüm hayatî fonksiyonlarına kaldıkları yerden devam ediyorlar. Sense kahvemi önüme koyuyorsun; tadı sen, kokusu sen olan kahvemi. Dünya'nın en iyi kahvesini.