Bu dünyada adalet, çoğu zaman güçlü olanın elinde bir oyuncak gibi şekilleniyor. Asgari ücretle geçinmeye çalışan milyonlarca insan, hayatlarını idame ettirmek için insanüstü bir çaba sarf ediyor. Ancak bu çaba, çoğu zaman onları sadece hayatta tutmaya yetiyor; yaşamak dediğimiz kavramın anlamını yitirdiği bir hayat bu.

***

Bugün asgari ücret 22 bin 104 TL olarak belirlendi. Ancak bir evin kirası, büyük şehirlerde 18-19 bin TL'ye ulaşıyor. Peki, bu insanlar neyle beslenecek? Çocuklarının eğitim masraflarını nasıl karşılayacak? Sağlık, ulaşım, faturalar derken geriye ne kalacak? Oysa asgari ücret, bir insanın temel ihtiyaçlarını karşılayabilmesi için belirlenen en alt sınırdır. Ama bu sınır artık bir yaşam standardı değil, bir hayatta kalma savaşı oldu.

***

Evi olmayan bir asgari ücretli, zaten baştan dezavantajlıdır. Aylık gelirinin %80’i kiraya giderken, nasıl bir yaşam sürebilir ki? İnsanlar, karnını doyurmak için onurundan mı, hayallerinden mi, yoksa sevdiklerinden mi vazgeçsin? Bu, bir hayat mıdır yoksa sadece bir varoluş mücadelesi mi?

***

Bu adaletsizlik, yalnızca ekonomik bir sorun değil, aynı zamanda toplumsal bir yara. Asgari ücretliler her gün alın teri döküp topluma hizmet ederken, neden insanca bir yaşam standardına erişemiyor? Bu sorunun cevabı, adaletin terazisinin bozulmuş olmasında saklıdır.

Herkesin barınma, beslenme ve insanca yaşama hakkı vardır.

***

Ekonomik sistem, bu temel hakları sağlamadığı sürece, "adalet" kelimesi sadece bir masal olarak kalacaktır. Bu dünya, insanlara yaşama hakkını bile çok görüyorsa, o dünyada adaletten bahsetmek mümkün müdür? Belki de artık sustuğumuz kadar konuşmalı, alıştığımız kadar sorgulamalıyız. Adalet, konuşmaya cesaret edenlerin elinde büyür.