Tutkuları tarafından tutuklanmış, elleri kelepçeli ve boyunlarında yaşamın tasması ile, tasa’sı bitmeyen insanlar dünyasındayız..

Hedef’leri ile heder, kimine göre takdir, kimine göre kader çizgisi içerisinde, boyun bükmüş kendi sirk’inde kendini izleyip, mutlu olan insanlarız.

Bizi bizden uzaklaştıran her adımı, biz atmaktayız.

İhtimallerin, hammallığında  insanlar tahammülsüzleşirler. Taşıdığımız yükler o kadar büyük ki, küçük kalıyor her şey.

Anne bir şey söyler, tahammül etmez… “Of Aman Anne” deriz.

Araçlarımız, o kadar büyük amaçlar ki.. Nedenlerimiz ve sebeplerimiz öylesine farklı ki, duyarsız ve duygusuzca yaşarız ki, tahammül bize gerekmez.

Çocuklar gibi bir yanımız, korkup oyuncak ayısına yada tavşanına sarılarak uyuyan.  Kendimize sarılırız, insanlardan uzaklaşıp.

Ego’larımızdan lego’lar yapıp, oynarız kendimizle..

Başkasına ihtiyacımız, azaldığı için mi tahammülsüzleşiriz başkalarına ?

Peki neden, bazen kendimize bile tahammül edemeyiz.

“Of senden sıkıldım..” dediklerimizden daha çok değil mi “Of bu benden sıkıldım.” Deyişlerimiz.

Gerçeklerimiz ile hayallerimiz arasındaki, uyumsuzluktan mı acaba tahammülsüzleşmemiz.?

Toplumların ve insanların genetik yapıları vardır. Bireysel kişilikler gibi, dayatılan bir de toplumsal kişilik modelini, insan ister istemez bilinçsizce üstünde taşır.

İnsan doğası gereği  kötülüğü ve kötü davranışları kolay silinmeyen bir bilinç mahzenine kapatır.

Toplum der ki : “Aman ha..” güvenme, değer verme, saygı duyma vs vs.” bir sürü güzel duygunun kapısını sıkı sıkıya kilitle ki,  çalınmasın..

Yani kısacası…

“Tahammülsüzleş ki, tahammül edebilesin yaşamaya.”

Bir sirk düşünün, insanı insanla eğlendiriyorlar… Bir insanat bahçesi düşünün, insan görünce garip garip bakıyor insanlar.

Sen bana neden bu kadar tahammül ediyorsun diye, işkillenen insanlarla dolu dünya.!

Merhaba diyorsun, gözleri garip bir korku ile bakıyor sana ?

Korkuyor, aklının içinde büyük  bir arena, paranoya’sına pelerin sallıyor ?

Ne isteyecek, acaba ? diyerek..

Acaba, menfaatperestliğimizden mi tahammülsüzlüğümüz ?

Bencilliğimiz’den mi tahammülsüzlüğümüz ?

Yada bize öğretmediler mi, her insan başkadır ? herkesi kendimiz gibi görmek istediğimiz için mi tahammülsüzüz..

Bu yazıyı okurken, bile tahammül gösteriyor olmayabilirsiniz..?

Hayat’ın sirk’inde sirke satan ruhlar..

Tahammül’ü olmayan insanın ruhu, vicdanı, merhameti, saygısı, sevgisi ve aklı zayıflar…!