Hayat, Gömlek ve Ölmek

Hayat bir damla suyun rahim nehri’nden ilerleyerek, 9 Aylık bir yolculuktan sonra yaşam kıyılarına, karalarına vuran bir dalga’dır..

Ve hayat ölümler miras bırakılmış, bir kavga…

Biraz acı ile kavrulmuş sevda..

Birazda, heves ve heva’dır..

Nefesimizin ilk kaynağı, kıçımıza vurulan tokattan sonraki, çığlıklarımız ve gözyaşlarımızdır.

Onun içindir ki ağlamak, yaşamakla eş değer bir anlam taşır.

Deri ile örtünmüş bir beden, çıplak sayılır.. Ve her cennet izi taşıyan cenin, yaşam tarafından, kumpas’lanacağını bilmeden, kumaşlanır, kundaklanır..

Ve onun için sarıldığın her bez parçası seni, biraz daha insan yaparken, biraz da insanlığından uzaklaştırır.

Pembe sever kızlar mesela, aslında kadının ve kızın rengi, geçmiş uluslara göre sarı’dır.

Renkler’in duygu kazandırdığı ve duyguları etkilediği, yazıla gelmiş ve anlaşılmıştır. Renkler’ini, elbiselerinden alır kişiler. Duygular’da birer kumaştır, terziliğini, desenini, kendin biçip, oluşturduğun ve üstüne giydiğin..

Bütün sökük’lerinin sökülmelerinin, aslında dikişlerinin iyi olmamasından kaynaklanır.

Hayat’ı elbiselerimize göre sınıflandırabiliriz..

Kundaklanırız, gömlekleniriz ve kefenleniriz..

Kundak, çocukluğumuz ve temizliğimiz…

Kefen ise, ihtiyarlığımız ve ölümümüz’ün seramonisine sardığımız elbiselerimizdir..

Bunların içinde, en uzun süreli taşıdığımız gömlek’tir..

“Hayat gömlektir, Gömlek hayattır” diyebilecek kadar çok şey ifade eder..

Gömlek, yaşanmışlıktır.

Gömlek, Olgunluktur.

Gömlek, Akıl’dır..

Gömlek, kalp’tir..

Çünkü insanın kalıbının kumaşı, kalbinin kumaşını etkiler..!