Biliyorum niye geldiğimi şu dünyaya Rabbim!
Bahsetmeye geldim Sen’den…
Sen, Sevgililer Sevgili’sinden…
Sevenlerin en çok sevdiğinden…
Sevilenlerin en çok sevileninden…
Peygamberlerin, sıddîklerin, sâlihlerin,
Sevip de bahsettiği,
Anlatıp da sevdirmeye çalıştığı,
Sen’den…
Seni sevince güzelleşir âlem,
Ebediyetler arzulanır seninle,
Zira görmek var orada,
Seni…
Müşahede ile geçmek var,
Candan…
Can ki, Sen’den geldi, Sana gider.
Canlar ki,
Ancak Seninle itminana erer.
* * *
Kâinat dursa,
Seni anlatsam,
Anlatmaya çalışsam,
Zira;
Anlatamam ki Seni,
Neye yarar ki şu dünya,
Seni anlamadıkça,
Seni tanımadıkça…
Niye yaşanır ki şu dünyada,
Seni anmadıkça,
Seni anlatmadıkça.
Ben bir aşka düşmüşüm ki,
Ne doyulur, ne tükenir,
Ancak yaşanır…
Yaşayın ey dostlar,
Ol muhabbeti,
O’nu sevmeyi,
O’na yanmayı…
Niye geldiniz şu âleme?
Kavuşmaya değil mi?
Süfliyyâttan ulviyyâta…
Yoksa neye yarar gelmek?
Ve gitmek…
* * *
Sevilmek var sonuçta,
O’nun tarafından.
Kim istemez ki,
O’nun sevmesini.
Ne güzeldir bu sonuç:
Sevmiş ve sevilmiş olarak,
O’na kavuşmak…
Haydi, gelin dostlar,
Bu eşsiz mânaya,
En güzel sonuca…