Yazmanın zorlaştığı, kalemin ağırlaştığı zamanlar vardır…

Ne yazacaksın?

Hem kime faydası var yazdığın şeylerin?

Bizimkisi bir nevi “tarihe not düşme” derdi…

Bu derdin içinde ülke gündemine bakıyorsunuz;

Terör

Dış Politika

Başkanlık Sistemi konuşuluyor…

Kimsenin kimseyi dinlemediği, kimsenin kimseye duymak istemediği bir süreç…

Kimi can derdinde…

Kimi de mal derdinde…

***

Turizmciler, sanayiciler; batıyoruz derken, asker ve polis aileleri evlatlarının derdinde… Bir tarafta peş-peşe yurdun dört bir yanına giden al bayrağa sarılı tabutlar, diğer tarafta “Özel Hareket Polisi” olacağım diye 4 bin kontenjana başvuran neredeyse yüz binler…

Bir yanda MAL derdi…

Diğer yanda CAN derdi…

İnanın bu gündem hepimizi gerdi…

***

Konya’nın gündemine bakıyorsunuz;

Bu hengâme içinde hiçbir şey hiçbir kıpırtı “göremiyorsunuz…” Her şeyini dışarıya göre ayarlamış bir şehir… Kendiliğinde enerji, gündem bile oluşturamıyoruz… Sorunlarını tartışamıyor, projelerini kovalayamıyor…

Heyecan taşıyan, kooperatifleşmeler, dinamik kümeleşmeler yok denecek kadar azaldı…

***

Her şeyi Ankara’dan, Başbakan’dan bekleyen “yuvadaki yavru kuş”  haleti ruhiyesi içindeyiz… Biri bir şey desin, bir şey ortaya koysun, yeni “Kızıl Elmalar” yeni “Kervanlar” düzelim yollara…

Tık yok…

Kamu yatırımları, belediye çalışmaları da olmasa “mezarlıklar ” kadar sessizleşmişiz…

Başbakan ile birlikte şehir canlanıyor, onla birlikte “ödevini yapmayanları” ödev yetiştirme telaşı yaşıyorlar…

***

Sanayilerimiz bomboş yatıyor…

Başbakan’ın daha sık gelmesi, daha çok ödev vermesi lazım belki de… Yoksa bu dönem sınıfta kalacak şehir… Birileri ateşlemeli bu şehri, közüne üflemeli, şu dumanı dağıtıp kıvılcımlar çıkarmalı…

***

Algıyla değil, olguyla şehre dört elle sahip çıkılmalı… Hamasetle değil, samimiyetle, ötekileştirmeden, Konyalılar yeniden bir safta toplanmalı…