Gönül derûnumda sızlayan nice yaralarım var. İçin için acılar kaplar… Bakınca ağlarım, düşününce ağlarım. Acep Sana nasıl cevap veririm Allah’ım?
Günaha düşmüş bir insan görünce olur bütün bunlar… Zaten budur sebebi. “Ya bunların hesabını benden sorunca ne diyeceğim Sana Allah’ım!
Beden elbisesi kirlere bürünmüş insanlar görürüm. Alabildiğine açıklık, çekicilik ve cazibe… “Bütün bakışlar benim üzerimde toplansın” dercesine. Allah’ın insanı yaratırken takdir ettiği o çekicilik. Biri diğerine karşı… Kadının erkeğe, özellikle erkeğin kadına… Bakışlar ki, “şeytanın oklarından bir ok!” Neler yüklü onlarda. Kimse kandırmasın kendisini… Bir başkasını da kandırmaya çalışmasın. Neler yok ki onda… Nefsin, hevânın, arzuların, iştihaların ve şeytanın okları. Her biri apayrı zehir yüklü…
Kim için süslenip sokağa kendisini attığını bilmeyen genç ve kadınımızın acınası halleri… Ve onu hedef edinen onca bakışların, heves ve arzuların yüklendiği nazarlar…
Âh insan âh!
Sanki ölmeyeceksin!
Sanki o toprağa girmeyeceksin!
Sanki o güzelim yüzler çürümeyecek…
Sanki o can alıcı gözler akmayacak…
Sanki bu ten böyle kalacak…
Sanki hep günah yüküyle devam edeceksin.
Ama bir gün hepsi bitecek… Günaha bile mecalin kalmayacak. Çünkü gücün tükenmiştir. Bedenin can varken çürümeye başlamıştır.
Ey insan, seni böyle yapan nefsindir.
Sana bu tuzağı kuran şeytandır.
Sana hız veren insan şeytanlarıdır.
Nasıl zulmediyorsun kendine farkında mısın?
Biteceksin bir gün…
Sona erecek gücün…
Tükenecek enerjin…
Bakacaksın birilerine…
Yardım edecek diye…
Ama yıkılacak umutların…
Kırılacak gönül kabın…
Ey insan!
Dön Rabbine,
O hale gelmeden,
Yakar Rabbine,
Nefes kesilmeden,
Eyle tevbe,
Dök gözyaşın,
Ağla, ağla ve af dile…
Bil kendini, niçin yaratıldığını ve nereye gittiğini…
Ölümden önce kendini hesaba çek!..