İnsan oğlu doğar, büyür yaşar ve ölür.

Ankebut suresi; (57) Her canlı ölümü tadacak ve sonunda dönüp huzurumuza geleceksiniz.

Eninde ve sonunda gideceğimiz yer toprağın altı ve yaradan ile orada hesaplaşacağız. Ceneb-ı Mevla hepimize son nefeste iman nasip etsin.

Dün Konya ve Çalık ailesi tarifi mümkün olmayan bir acı ile sarsıldı.

Beklenmedik anda Ankara’dan gelen kaza haberi hepimizi yaktı. Yüreğimiz parçalandı.

Ahmet Çalık çok saygı duyduğum beğendiğim bir futbolcuydu, içinin güzelliği yüzüne yansıyan pırlanta gibi bir sporcuydu.

Gençlerbirliğinde oynamaya başladığında 19 yaşındaydı, sonra Galatasaray’a transfer oldu, orada umduğunu bulamayınca geçen sezon başında Konya’ya geldi. Geride kalan 1.5 yılda onu daha çok sevdik. Takım içinde herkesin sevgi ve saygısını kazandı. Bu sezon performansı ile tekrar Milli takıma döner dediğimiz oyunculardan biriydi. Yaklaşık 1 ay önce Konyaspor ile yeni sözleşme imzalamıştı, yazacak çok hikayemiz var diye düşünüyorduk. Ahmet’i seviyorduk, oda bizi seviyordu. Evden çıkarken seccadesi yerde duruyormuş. Ne denebilir ki Allah (c.c.) mekanını cennet eylesin.

1985 te Burhan vardı, Konyaspor’da sözleşme imzaladı, eşya toplamaya giderken İzmir yolunda rahmetli olmuştu, Tevfik hoca yine trafik kazasında rahmetli olmuştu, Poljak trafik kazasında felç kaldı.

Ve son olarak Ahmet Çalık içimizi yaktı yıktı ve gitti. Allah (c.c.) sıralı ölüm nasip etsin. Başımız sağolsun .

Bu arada arabaya binince emniyet kemerimizi bağlayalım, emniyet kemerine araba ötüyor diye toka takmayalım. Bağlayalım kendimizi de çocuklarımızı da. Kabul ediyorum, kendi çocuklarımın emniyet kemerini bağlamakta bile güçlük çekiyorum ama bağlamamız lazım.