İşten güçten yorgun-argın düşmüş bir vezir, padişahın hayatına bir bakar ki, zevk-ü sefa içinde…İçten içe padişahı kıskanmaya başlar…

***

Padişahın çok neşeli olduğu bir gün, yanına sokularak, bir taraftan da nazlanarak, padişaha bir maruzatı oluğunu söyler…

***

Padişah başıyla konuş işareti verdikten sonra vezir başlar anlatmaya…

***

“Hünkarım, bildiğiniz üzere sürekli yanınızdayım ve her konuda size yardımda bulunmaktayım…

***

Akıllıca düşünmek ve sorunlara çözüm bulma konusunda da sizden aşağı kalır yanım yok!

***

Lakin siz Padişahsınız ben ise vezirinizim…”

***

Padişah merakla yerinden doğrulur; “Eee?”

***

Vezir korkarak devam eder; “Yani demem o ki, aramızda ne fark var?”

***

Bu soru üzerine Padişah tebessüm eder ve , işaret parmağını uzatmasını ister...

***

Kendi de işaret parmağını vezire uzatır...

***

Vezirin uzattığı parmağı ağzına götürerek, “Aynı anda ısıracağız” der…

***

Vezir şaşkınlık ve bir o kadar da hırs içinde padişahın parmağını ısırmaya başlar… Bir müddet cebelleşmeden sonra vezir, dayanamayarak bağırır...

***

Ve parmağını kaçırır...

***

Bunun üzerine padişah, vezirine dönüp;

***

“Eğer sen feryat etmesen, ben de takatimin sonunda idim... Ama sen feryat ettiğine göre, ben demek ki senden daha dayanıklıyım.” der...

***

Acıdan kıvranarak hala feryat eden vezirine dönerek padişah son sözünü söyler; “Bırak da aramızda bir parmak fark olsun!” der...

***

Niye yazdık bu kıssayı?

***

Şu günlerde kendisine sürekli niye BEN değil de, O oldu sorusunu soran çok sayıda tanıdık var…

***

Cevabı, yukarıdaki kıssa da…

***

Erken bağırıp, parmağınızı da erken çektiniz…

***

Karşı tarafta Allah var, dişinin hakkını verdi…