“Kalbinin ekmeğini yer insan” der büyükler.

Hani şu son dönemde çıkan “evrene mesaj gönderme” gırgırı var ya. Aslında benzeşik birbiri ile.

Eğer gerçekten iyi niyetli ve samimi isen, bir şekilde yolunu bulursun. Yolun açılır, engeller dümdüz olur, kalkar. Hiç ummadığın noktalardan destekler alırsın. İşin rast gider.

***

“İyilerle karşılaşasın!” duası da kısmen buna benzer. Aslında bir nevi tatlı & sert uyarıdır da.

“Bak evlat, doğru yoldan sapma!

Yalan yanlış insanlarla takılma, istikametini bozma!

Ufacık hatalar, santimlik sapmalar seni tarumar eder!

İleride hakkından gelemeyeceğin hatalara üzülmemek için dürüstlükten vazgeçme!”

Edebali’nin Osman Gazi’ye vasiyeti gibi oldu bir nevi.

Ki zaten şiar edinilmesi gereken bir vasiyettir o da malum.

***

Bu kalbinin ekmeğini yeme mevzusu hakikaten çokça başıma gelir ve bir çok insanda da görürüm bunun tezahürünü.

İllaki insan hayatında tökezlemeler, hatalar, sürçmeler olacaktır. Ki olmalı da kanaatimce.

Hatasız bir yaradılan yok en nihayetinde.

Benim asıl şaşkınlığım ise şudur; bir insan bile bile neden lades der?

Anlayamadığım nadir noktalardan biridir hakikaten.

Bir insan neden bilerek ve isteyerek kötü olmak ister ki?

Gittiği yerde nefretle karşılanmak, arkasından hep kötü konuşulmasını niçin ister insan?

Şeytanın esir aldığı insanlar mıdır bunlar yoksa şeytan mı bunlara hizmet eder, bilemiyorum.

Ama defaatten uyarılmışındır, sana bir uyarı gelmiştir. Hastalık gelmiştir, kaza geçirmişindir.

***

Hoş şöyle bir durum da var; işin aslı sanki bu bizim genetik kodlamamızda olan bir durum.

Bize eziyet eden insanı biz daha çok göklere çıkarıyoruz gibi. Sonra da pek tabii ceremesini çekiyoruz. Sonra da sızlanıyoruz.

Garip hakikaten.

Şimdi bakıyorum da her yere, bizim ülkemizdeki kadar rahat yöneticiler de yoktur. Nasılsa kendilerini eleştiren birileri de yok denetleyen biri de.

Kalplerinin ekmeğini de yiyorlar.

Taktıkları yok hiçbir şeyi.

O zaman ne diyoruz; “kendi düşen ağlamaz!”