İnsanlığın yürüdüğü zor bir yol var…

***

Bu yolda hep Ahsen-i Takvim* üzerine yürünür…

***

Bu yolun ne dik yamaçları, ne karanlık dehlizleri andıran uçurumları, ne de kar fırtınaları ile korunan tepeleri vardır…

***

Yolcusu azdır, ıssız ve dümdüzdür yol… O yolda kainatın üzerinde dosdoğru dümdüz duran Ahsen-i Takvim üzere olanlardan başka kimse göremezsin…

***

Her yaratılan Adem oğlunun bulup yürümesi gereken  yegane tek doğru yoldur… Zaman zaman kaybolduğunda her kavşakta, her dönemeçte yol seni kucaklar, kendine davet eder, sende olan tüm ruhani pusulalar sadece onu gösterir…

***

Ama zordur(!) orada yürümek…

***

Hele seni bekleyen, Esfel-i Sâfilîn’e** götürecek yol dururken, haz çukurları, şan, şöhret tepecikleri, mal mülk şarampolleri, şeytanın ruhları kaybettiği sisli  etaplarla dolu olan yollar dururken, kalabalıklar dümdüz ve açık ovalardan geçen, emniyetli ve ehliyetli o zor (!) yola girmez…

***

Emniyetli yolun zorluğu nefse ağır gelir…

***

“Faize bulaşmayacaksın”

***

“Zinaya yaklaşmayacaksın”

***

“Kalpler Allah’ın evidir, kırmayacaksın”

***

“Haram yemeyeceksin”

***

“Dedikodu yapmayacaksın”

***

“Kalpler her daim yolun sahibiyle atacak”

***

Nereye gidiyoruz? Birey olarak, cemiyet olarak hangi yoldayız?

***

Cemiyet olarak içinde bulunduğumuz bu yolun hala bizi çok iyi yerlere götüreceğine inanan kaç kişi kaldı aramızda?

***

Etrafına bir bak, şimdi söyle, hadi söyle, hem de yürekten inanarak söyle  bu yol bizim yolumuz mu?

***

Bu yolda biraz daha gidersek sence;

Her şey nasıl olacak…?

***

“Bir bak, zaman ve mekan, nasıl kuşatılmışız;
belli ki, en tepeden en dibe atılmışız...”

                            (Necip Fazıl Kısakürek)

*Ahsen-i Takvim; Hayat sayfasına en güzeli ve en mükemmeli yazabilecek kıvamda, kabiliyette yaratılmış olmaktır… Alâ-yı illiyyîn, bunu başarabilenlerin yüksek makamı,

**Esfel-i Safilin; Sefillerin en sefili, cehennemin en aşağı tabakasındakiler…Hayat sayfasına yanlış yazanların büyük düşüş ve çöküşü