Bir yolculuktur ki onun adı;

Gönül yolculuğu…

Zira gönüldür insanı âdem eden…

Gönülden gelmezse hakikat,

Bedende gerçekleşmez tamirat…

Bedenler koşuştursa da,

Gönüle akmaz varidat…

Gönüldür gönüller eden,

Gönüldür sevgiyi besleyen,

Gönüldür gönüllere giren…

Sen aç ki gönül kapını,

Gönüllere giresin!

Hak dostlarının elinde,

Olgunluğa eresin!

“Yunus Emre der hoca,

Gerekse var bin hacca,

Hepisinden iyice,

Bir gönüle girmektir!”

***

Eğer yolun Kâbe ise ey kardeş!

Kâbe’leri yap da git!

Sakın yıkarak gitme!

Yıkıkları tamir et de git!

Yoksa yorulursun amma,

Bir şey geçmez eline!

***

Ey Hac ve Umre yolcusu!

Varırsan Gül Rasûlullah’a,

Selâmım arz eyle Ol Sevgili Dost’a!

Şu günahkâr yüzümle,

Nasıl varırım acep O’na?

***

Ey gönül dostu!

Dostlukla yürü,

Dostlukla kucaklaş!

Dostlukla kullara yaklaş…

Dost ol ki, dost kalasın!

Dost ol ki, unutulmayasın!

Allah için sevesin,

Allah tarafından sevilesin!

Nefsinin peşinde koşma ki,

Nefrete uğramayasın!

Sevda ile düş bu yollara,

Tevazu ile kanatlan adetâ…

İşte budur Hac yolcusu,

Boşa gider bundan gayrîsi…