Büyüklerimizden bize kadar gelen önemli değerlerimizden birisi de, düğün usullerimizdi. İslâmî kurallara uygun olarak yapılan düğünlerimiz yavaş yavaş değişime uğramış, bugün ne yazık ki çığırından çakmıştır.

İslâmî hassasiyeti olan, bildiğimiz insanlarda bile gördüğümüz manzaralar, insanı gerçekten büyük bir sükût-u hayâle uğratmaktadır. Belki de bu noktada güvenerek gittiğiniz bir düğünden şaşkınlık içerisinde dönüyorsunuz.

Ne oluyor bize?

Niçin bu kadar değiştik?

Neden Allah’ın emirleri hiçe sayılıyor?

Biz, mahremiyet duygusuyla eşinin ismini diline alamayan bir ecdadın torunlarıydık…

Kapılarımıza koyduğumuz tokmaklardan birisi kadınlar için, diğeri de erkekler içindi.

Şimdi salon düğünleri çıktı.

Karmaşık bir hale geldik.

Mahremiyet duygusu kayboldu.

Artık annelerin isimleri de kartlara yazılmaya başlandı.

Daha da ötesi, gelin hanımları herkes görür oldu.

Hem belki de açık-seçik halde.

Onca gözlerin günahını kim yükleniyor acaba?

O evlilikten nasıl hayırlı evlâtlar yetişir acaba?

Çok önemli bir binanın temelleri böyle mi atılır?

“Bir kere olur” şeytanî edebiyatıyla yapılan bu yanlışların hesabı, Allah’a nasıl verilir acaba?

Rabbimize de aynı mı söylenecek yoksa? Ne mümkün değil mi?

Niçin bunları düşünmüyoruz?

“Çocuğu öyle istemiş” de…

Bahaneler çok.

Çalgılar, gürültüler, belki de içkiler…

Rahatsız olan onca çocuk, hasta ve yaşlı…

Sanki mahalle bir gazino…

Hayır dua edilir mi acaba?

Hem, evet, nerede o dualar?

“Dualarınızla teşriflerinizi bekliyoruz” ifadeleri…

***

Âh, bizlere ne oldu?

Nerede, iffeti için can veren ninelerimiz?

Nerde, saçının telini göstermemek için çırpınan anneler, gelinler ve genç kızlar?

“Hayâsı olmayanın dini de yoktur,” diyen bir dinin mensuplarına ne oldu?

Nerede, bir genç erkeğin önünü kesmemek için geçmeyen, onun uzaklaşmasından sonra yürüyen ninelerimiz?

Yanıyor yüreklerimiz!

Çok üzüntülüyüz…

Ne olur siz de düşünün!

Hepimiz bir gayrete gelelim!

Neslimizi kurtaralım…

Yoksa yarın çok pişman oluruz!