Defolu severiz!

Fatih Sultan Mehmet, çocukluğunda biraz yaramazlık yapınca, babası olan II. Murat Han hiddetlenir...

***
“Ne kadar yaramaz bir çocuksun, senden adam olmaz” diye çıkışır, padişah oğluna...

***
Orada bulunan ve velâyet sırrıyla kalp gözü açık olan Akşemseddin Hazretleri, hafifçe gülümseyerek mırıldanır...

***

Yanındakiler kulak kabartır; “Peder ne der, kader ne der...” diye söylendiğini işitirler Akşemsettin'in...

***

Bu vakıa gibi çoğumuz hayatında benzer olaylara şahit olmuşuzdur...

***

En haytası, bazen en hayırlısı çıkıverir evladın...

***

Ya da “Bundan bi numara olmaz” dediğimiz bir sürü isim, numaralarla dolu olduğunu kader sahnesinde gözlerimizin önüne seriverirler...

***

Batînide bizleri üzen, sıkıntıya sokan telaşeye verdiren Suriyeli mültecilerin, zahîride hangi zenginlikleri bünyemize katacağını unutuveriyoruz...

***

“Efendim bu kadar Suriyeli gelmiş, yuh biz kendimiz doyuramıyoruz koysunlar gitsinler” çıkışı, hepimizin küçükken masalda dinlediğimiz ve nefretimizi celp eden, Hansel ve Gretel'in üvey annesinin çıkışı değil midir? (Ormana terk edilen çocuklar)

***

Ormana giden yola hızla itme gayreti nedendir? Nerden bulaşmıştır bu tavır? Geçmişten olmadığı kesin...

***

“Bunlardan olmaz” deyip kestirip atmak, ilahi takdire asilik değil midir?

***

Ama kapımıza gelmişi küçültmeden vermeyiz... Huy işte...

***

Patronlarımızda sıkça görülür bu tavır... Küçültmeden büyütmezler... Defolu severiz herşeyi... Önce defolarız sonra sahipleniriz...

***

Neden defolarız?

***

Bizden başka kimse kullanmasın diye olabilir mi?

***

Kapınıza gelmişleri küçümsemeyin...

***

“Efendim, niye yurtlarında savaşmıyorlar, buraya kaçıyorlar?” demeyin...

***

Savaşın en büyüğü belkide cephe gerisinde çoluğun çocuğun namusunu bekleyerek, onların karnını doyurma savaşıdır... Bilemiyoruz...

***

Bu bela onları buldu... Onlar daha iyisini bilir... Bunca belanın içinde yaraları sarmak, ayağına gelmişe elindekini bölüp vererek cenneti alıvermek ise sana düştü...