Bir profesör konferans vermek üzere, heyecanla salona girmiş... Ama bakmış ki salon ön sırada oturan seyis dışında, bomboş...

***

Konuşup-konuşmama konusunda tereddüde düşen profesör sonunda Seyis'e sormuş… “Buradaki tek kişi sensin... Sana göre konuşmalı mıyım, yoksa konuşmamalı mıyım?”
***
Seyis cevap vermiş:
 

“Hocam, ben basit bir insanım, bu konulardan anlamam... Fakat, ahıra gelseydim ve bütün atların kaçıp bir tanesinin kaldığını görseydim, yine de onu beslerdim...”

***
Bu sözleri pek beğenen profesör konferansa başlamış...

***

İki saatin üzerinde konuşmuş durmuş, konferanstan sonra da kendini mutlu hissetmiş...

***

Dinleyicisinin de konferansın çok iyi olduğunu onaylanmasını umarak ara verip sormuş…

“Konuşmamı nasıl buldun?”
***
Seyis cevap vermiş; “Hocam sana daha önce basit bir adam olduğumu ve bu konulardan pek anlamadığımı söylemiştim...”

***

Ve Seyis devam etmiş;

“Gene de eğer ahıra gelir, biri dışında tüm atların kaçtığını görseydim, onu beslerdim; ama elimdeki tüm yemi ona verip de hayvanı çatlatmazdım...”

***

Güzel değil mi?

***

Bazen cahile yatmak iyidir...

***

Çarıklı Erkan ile vakit geçirmek, bazen üniversite sıralarında dirsek eskitmekten fazla şey öğretebilir insana… Ama üniversite bile okusan serde eşeklik varsa on yılda üniversitede, tekkede, dergahta ömrünü geçirsen, uzlet ayağına dervişlik etsen, dervişlik geçici, eşeklik baki kalır...

***

Sadece sevmediğimiz, kıskandığımız veya hoşlanmadığımız için bir insanı başkalarının gözünde değersizleştirmeye çalıştığınız anlar; en çok küçüleceğimiz, alçalacağımız, insan olmaktan uzaklaşacağımız anlardan biri olacaktır sanırım...

***

Kimseye ederinden fazla değer vermemek mi lazım?

***

Yoksa ederi ne olursa olsun hep üstünü vererek adam mı kalmak lazım? Sorularının yanıtını bulduğumuzda, dünya imtihanında rahat nefes aldığınız andır…