Fani dünya kendini bilmeyen insanlarla doludur, yoksa hiç iftira diye bir şey olur muydu? 

İnsanoğlu kendi sayfasını kendi karalarmış lakin iftira diye bir şey varmış, kimin sayfası daha karaysa o gider, kendi sayfasından aldığı karayı, bir başkasının beyaz sayfasına çalarmış.

** 

“Kara çalarmış.” Buna inananlarda varmış, doğru mu yanlış mı sorgulamak neye yararmış(!) Ee insan tabii kendisine ne yakışıyorsa onu yaparmış. Yaparmış da kötü kumaştan yapılan elbise bir işe yaramazmış, her insanı kendi kumaşından zannetmek de hataymış.

**

 Çamur at izi kalsın, kalsın da aman ha sormasınlar attığın o çamur nereden eline geçti diye. Yoksa anlarlar önce o çamura kendin bulaştığını, sonra bulaştırmaya çalıştığını. Kişi ne bilirse kendinden bilir derler, kim varsa iftira etmekten korkan hep kendini bilenlerden.

**

Ayna puslu olunca insan önce başkasına tutarmış,  puslu aynadan bir başkasını bulanık görmek kolaymış, insan suçu aynaya değil de karşısındakine atarmış. 

**

Düşündüğünü konuşmak bir yana, düşünmeden konuşanlarda varmış. Hatta olmayanı olmuş gibi gösterenler, konuşulmayanı işitmiş gibi anlatanlar varmış. Varmış da yalancının mumu yatsıya kadar yanarmış, yalan söze anca yalancının kendisi kanarmış. İftiranın tadı pek bi yavanmış, iftiradan tat alanın sonu kaynar kazanmış.

**

İftiraya maruz kalmak kötüymüş de iftira eden olmak ayrı belaymış. Bu belaya bulaşanlar ki sorma hallerini. Aman ha iftira edenlerden olma sakın kendini! Zaten üç günlük değil mi ömür? Dünyada paylaşılmaz olan ne varmış? Ne varsa zaten hepsi yalanmış. İnsan, tası tarağı toplar da yanına alamadan göçüp gidermiş, o halde bu ne tantanaymış?