Hz. Peygamberimizi (sav) anlamak, anlatmak ve yazmak. Peşin söyleyelim, ne yazsak azdır, tam yazmış sayılmayız. O zaman neden yazıyoruz. Herkes Peygamberimizi (sav) kabı kadar anlar anlatır ve yazar.
Yazmaya çalışıyoruz, çünkü bize Allah’ın (cc) verdiği en güzel iki nimetten biri. Diğeri de Kuran-ı Kerim. Onun yüce ruhaniyetinden özürle, okuyucuya, yazarak bir hatırlatma istedik ki, yazılarımız Peygamberimizin (sav) ruhaniyetiyle, nurlansın ve şeref bulsun.

Sahabi Halid B. Velide (ra) sordular; Bize, Allah Resulünü anlat, Cevap, Gönderilen Gönderenin kadrince olur. Yani özetle; gönderen Allah (cc) olduğuna göre, gönderdiği Resulünün şanını var sen hesap et.
Selman Farisi’ye (ra) sordular; Sen onun sahabisi misin, cevap, Bilmem onu gördüm, dinledim fakat ahirette onunla birlikte olacam mı bilmiyorum.

Ali İmran (104) Rabbimiz : “ And olsun ki, içlerinden kendilerine Allah’ın (cc) ayetlerini okuyan, kendilerini temizleyen, kitap ve sünneti öğreten bir Peygamber göndermekle Allah (cc) müminlere büyük bir lütufta bulunmuştur.” Peygamberimizi (sav) hiçbir söz ve kelam bundan daha iyi anlatamaz. Peki hal böyle olunca, bizler bu büyük nimetin farkında mıyız . ? Onu anlama gayretimiz, hangi seviyede, günde kaç kere onu anıp Salat-ü Selam getiriyoruz, Sünnetlerine riayet ediyor muyuz, işimiz ahlakımız, ticaretimiz insanlara davranışımız, onun sünnetine uygun mu ? Farz et ki bir akşam evimize şeref verdiler, evimizden memnun ayrılır lar mı?

Hz. Ömer (ra) buyurdu : “ Dua, sema ile arz arasında durur. Resullullah’a selam getirmedikçe Allah’a (cc) yükselmez.” (Tirmizi)
Çok önemli bir not düşelim. Namazda birine selam vermek, namazı bozar, lakin tahiyette Hz.Peygambere verilen selam, namazı bozmadığı gibi namazı tamamlar.

İki hatıra ile bugünkü yazıyı tamamlayalım;

Sahabeden Enes b. Malik (ra) anlatıyor: “Bir bayram sabahı mescitten çıktık. Yolda çocuklar oynuyordu. Peygamberimiz (sav) bir süre onları seyretti. Duvar dibinde duran bir çocuk vardı. Yanına vardı. Sordu, Sen neden oynamıyorsun, Cevap, Benim babam şehit oldu, annem biriyle evlendi, benimle ilgilenmiyorlar. Benim de annem babam olsaydı, ben de onlar gibi oynardım. Peygamberimiz (sav), çocuğun bu sözlerine karşılık ağladı, dayanamadı, mübarek gözlerinden akan yaşlar, sakalını ıslattı ve çocuğa dönerek ; Aişe annen, Fatıma ablan, Hasan ve Hüseyin kardeşlerin olsa ister misin, Cevap, Evet isterim Ya Resul Allah. Eve gittik. Onu giydirdi, yedirdi, içirdi ve çocukların yanına gönderdi Ve şöyle buyurdular “ Bir yetimin başını okşayana, Allah (cc), o baştaki kıllar kadar sevap verir “
Sahabe anlatıyor ; “ Bir gün Peygamberimizle (sav) oturuyorduk. Buyurdular ki; Kardeşlerimi özledim. Sahabe Ya Resul Allah biz sizin kardeşiniz değil miyiz, cevap, Siz ashabımsınız onlar daha yaratılmadı. Onlar ahir zamanda gelecekler ve beni görmeden bana, Kurana ve İslam’a inanacaklar. Ben onları Havz-ı Kevser başında bekleyeceğim. Sahabi onları nasıl tanıyacaksınız diye sordular. Cevap, Abdest azalarındaki nurdan, devamla Peygamberimiz (sav) “ Sizin güzel bir at sürünüz olsa, onları ayak topuklarında ve alınlarında alacalar olsa onları tanımaz mısınız? Tanırız Ya Resul Allah. İşte ben de onları abdest azalarındaki nurdan tanıyacağım.

Bizlere düşen görev, usulüne uygun abdest alıp, azalarımızı nurlandırarak Havz-ı Kevser’de Peygamberimizle (sav) buluşmaktır.
Hissemize düşenler: Her zaman Peygamberimize (sav) Selat-ü Selam getirelim, yetimlere sahip çıkalım, Havz-ı Kevser başında Peygamberimizle (sav) buluşmaya sebep ameller işleyelim. Havz-ı Kevser başında bulunmak dileğiyle

Hoşça kalın. Allah’a (cc) emanet olun. İçinizden biri-efradı nastan biri