Hani Rabbin (ezelde) Âdemoğullarının sulplerinden zürriyetlerini almış, onları kendilerine karşı

şahit tutarak, “Ben sizin Rabbiniz değil miyim?” demişti. Onlar da, “Evet, şahit olduk (ki

Rabbimizsin)” demişlerdi. Böyle yapmamız kıyamet günü, “Biz bundan habersizdik” dememeniz

içindir.( A’râf Suresi 172)

**

Söz vermek ve sözünde durmak, ne büyük bir erdemdir. Hayatta hepimiz birçok söz veriyoruz.

Kimimiz verdiğimiz bu sözü yerine getirmek uğruna elimizden ne geliyorsa yaparken kimimiz de

verdiğimiz sözü unutup gidiyoruz. Peki, verilen ahdi bozmak, sözümüzün arkasında durmamak bize yakışır mı?

***

Ruhumuzun kodlarına, genlerine işlenmiş ve “Kâlû Belâ” da Yüce Rabbimize karşı vermiş olduğumuz bir ahdimiz vardır. Bu söz, daha biz dünyaya ilk gözlerimizi açtığımız andan itibaren bizimle birlikte doğmuş, bizimle birlikte büyümüş ve bizimle birlikte Rabbimizin huzuruna varıncaya kadar devam edecek bir misaktır.

**

Bu misakı bize hatırlatan ise bize bahşedilmiş akıl nimetini inançla harmanlamak ve sözümüzün gereği olan kulluk bilinci ile şuurlanmaktan geçmektedir. Bu ahdi hiçbir zaman aklımızdan çıkarmamak gerektir. Bir an bile olsun bu ahdi unutmak bizleri kulluk bilinci ve şuurundan

uzaklaşmamıza neden olacaktır.

***

Bu ahdin mükâfatı cennet, ihaneti ise cehennemdir. Bu Kur’an da ve Sünnette açık olarak ifade

edilmiştir. Bu doğrultuda hepimiz A’râf Suresi 172. Ayeti Kerimede zikredilen hususu tefekkür etmeli, akıl teknesinde yoğurmalı ve tüm içtenlik ve samimiyetimizle : “Evet, şahit olduk Ya Rabbi. Sen bizim rabbimizsin, terbiye edenimizsin, bizlerde senin kullarınız” diye yakarmalıyız.

**

Bu ahdin gereği kulluktur.

Bu ahdin gereği Allah’ın emirlerine uymak, yasaklarından kaçınmaktır.

Bu ahdin gereği gerçek manasıyla ahde vefadır.

Rabbim bizleri, vermiş olduğumuz ahdimizde samimi eylesin. Bizleri bu ahit ’ten bir an bile geri

koymasın. Selam, dua ve muhabbetlerimle…