Hayat bir işinize yaramadıysa, boşu boşuna geçtiyse, onu yitirmekten neden korkar insan?

***
Daha yaşayıp da ne yapacaksın?

***
Niçin hayat sofrasında, karnı doymuş bir çağrılı gibi kalkıp gidemiyorsun?

***
Niçin günlerini, yine sefalet içinde yaşanacak; yine boşuna geçip gidecek başka günler katmak istiyorsun?
***
Hem sonra, ne kadar yaşarsanız yaşayın, ölümde geçireceğiniz zamanı değiştiremezsiniz…

***

Ölümden ötesi hep birdir…

***

Bunca boş yaşamışlığı neden insan daha ulvi şeylerle doldurmaya gayret etmek yerine, dört duvar, dört teker idealinde ömürleri güherçileli bir bez gibi çürütüp gider…

***

Neden insanlığa hizmetle bereketlenecek ömürlerimiz, her defasında nefsi çırpınışlarla kısalır, güdükleşir bizim için zaman…

***

Bizden önce geçip gidenlerin, kan bağlarımızın her geçen gün daha bir kötü kopyası olurken, dünya imtihanında tamda 100’lük puan alacağı işlere neden sırt çevirir, ihtirastan uyuşmuş beyinlerimiz…

***

Şair Sedat Hünkar dizelerinde içinde bulunduğumuz, müzmaile dönmüş ömürlerimizin, sağlıklaştırma reçetesini bakın nasıl veriyor;

“Toprağa verilse bile can bulur
Öldükten sonrada arşta görülür
Hem ölü hem diri canlı olandır
İnsan da ölümsüzlük geni Hızır’dır

Var olanlarda uyandırmalı geni”

***

Bir HIZIR edasıyla etrafımızda bulunan ruhlara, hayatlara dokunduğumuzda bitecek bu güherçileli yaşam…

***

Tandır diplerinden bir ok gibi fırlayan papatyalar gibi açarak, bereketli bohçalarını sırtlanmalıyız omuzlarımıza...

***

Sadece Hıdrellezler de, balkonlarda ev ve araba için HIZIR aramak yerine, etrafımızdaki hayatlara HIZIR gibi yetişmek muradıyla…

***

Bismillah…