Ömrün baharını yaşarken insan,

Güzünü açıp da düşünür mü hiç?

Günleri şenlikle geçip giderken,

Gam ile kederi düşünür mü hiç?

Gencim diyerek koşturup dururken,

İhtiyarlığı da düşünür mü hiç?

İbadetleri unutup dururken,

Ölümü de bir an, düşünür mü hiç?

Hevâ, hevese kaptırıp giderken,

Bilmez mi şu âlemi ki, o bir hiç?

Gaflet ile ömrünü törpülerken,

Bilmez mi o hevesler, sadece hiç?

Ey insan, kendine bir kere baksan,

Kalan olmuş mu insanoğlundan hiç?

Yokluğa herkes koşarak giderken,

Kalacağım ben, diyen olmuş mu hiç?

Neden ve nasıl demeyip yaşarken,

Görmez mi insan şu dünyayı, bir hiç?

Ezanlar bir bir okunup giderken,

İşte oluvermiş kendisi, bir hiç!