Sen benim dâvâm, gözyaşım, ekmeğim ve katığımsın,
Heyecanım, cihadım, hedefim ve tek maksadımsın,
Sensiz gönüller ne kadar hissiz, bedbaht ve hodbin,
Sana yanmayanlar ne kadar dilsiz, gafil ve müzmin…

Ey İmam-Hatip’lim, Hak dâvâma can katan sevgilim,
Bir değil bin kez mukaddes hizmetine eğilirim,
Bu bir sevdadır ki cihanı kaplayacak bilirim,
Zira dualarla atılmıştı senin temellerin…

Şâha kalkıp da yollara koyuldun dâvân uğruna,
Götürdün sahabî gibi dünyanın dört bir yanına,
Anlatacaksın durmadan Hak dâvâyı insanlara,
Rüzgârlar misâli gireceksin gönül kaplarına…

Hasretle beklemişti seni berrak gönüllü erler,
Cömert, özü iman yüklü, sevda yürekli erenler,
Onlardı kuru ekmeğini Hak yoluna verenler,
Onlardı gözyaşlarını katık edinen kimseler…

Haydi, yeniden doğ güneşler misâli dünyamıza,
Coşkuyla hizmete koş bitmeyecek bu sevdamıza,
Bil ki bu dâvâ senin, sana geldi Kutlu Nebî’den,
Durma çalış, gayret et, asla ayrılma hedefinden!

Sen ki benim bitmeyen tek sevdamsın İmam-Hatip’lim,
Sen ki gönül dertlerine şifasın İmam-Hatip’lim,
Sen ki meydandan meydana koşan gerçek mücahidim,
Sen ki hiç sönmeyecek bir güneşsin İmam-Hatip’lim!