Bir zanla başladı ve önü alınamayan büyük bir günah oldu; bakarak her şeyi gördüğümüzü zannetmemiz…

Optik teknolojisinin çok ileri seviyelere gelmesi, görme kusurlarımızı gideren merceklerin estetik hale gelmesi, çok uzaklardaki bir nesnenin teknolojik lensler vasıtasıyla yanı başımızdaymış gibi görünmesi; bizlere aşırı derecede güven verdi. Bu güven duygusu ile gördüklerimize şartsız şekilde inanırken bu inancımızı dile getirip başkalarının da inanmasını isteyerek batıl inancımızı yaymaya çalıştık.

Piyasadaki her türlü görüş açısını sağlayan aynaların çeşitliliği artmasına rağmen… Birçok kapalı mekânın dış cephesi aynalı camlarla döşeli iken… Hatta cep telefonlarımızı ön kameraları vasıtasıyla ayna niyetine kullanırken kendimizi görememek nasıl bir körlüktür.

“İnsanlara; kendini göstermeye çalışmaktan kendime bakmaya zaman bulamıyorum” dedi, çarşı helasındaki cefakâr ayna.

Gözlerimize şartsız inanarak ve dilimizi bu inanç doğrultusunda kullanarak bilerek ya da bilmeyerek kendi afetimizi hazırlıyoruz.

Almanya ve İtalya menşeli ceza kanunlarınız sadece maddi suçlar üzerine maddelerini sıralarken kanunların yetersiz kaldığı noktalarda ise insanlarımız kendilerine zarar veriyorlar. Öngörülemeyen suçlar ve sadece maddi kötülükleri konu alan maddeci kanunlar ile sorunlar daha da büyüyor.

Toplumumuzun hemen hemen her kesimine hâkim olan gıybet ve dedikodu gibi kanunlarda suç olmayan kötü hasletlerin cezası yok. Tıpkı; vakti öldürmenin ve de insanlığımızı öldürmenin bir cezasının olmadığı gibi. Bundan dolayı Afrika yerlilerine attığımız yamyamlık iftirasının; modern insanlarda daha yaygın olduğunu görüyoruz.

“Ey iman edenler! Zannın birçoğundan kaçının. Çünkü zannın bir kısmı günahtır. Birbirinizin kusurunu araştırmayın. Biriniz diğerini arkasından çekiştirmesin. Biriniz, ölmüş kardeşinin etini yemekten hoşlanır mı?” dedi, Âlemlerin Rabbi, Hucurat Suresinde.

İlmihâl bilgilerimiz arasında büyük günahlar arasında bulunmasa da bu tür günahlar; herkes tarafından kolay işlenebilen ve küçük görünen büyük günahlardır: Gıybet ve dedikodu.

Dilin afeti ile birikip büyük bir günah yığını oluşturan küçük görünen devler, bizi nasıl da tehlikeye atıyor.

Bir de şöyle düşünün: “Tehlike göze alındığında optikçiler ne hisseder”.

“Küçük gördüğün şeyler aslında büyük olabilir” dedi, optikçi ve şöyle devam etti: “Gözüne doğru mercek taktığına emin ol”.

“Dedikodu, iftira, kem söz, çirkin yakıştırmalar herhangi bir engele takılmadan sürdürebiliyor; serbest dolaşımını aramızda. Çirkinlikten beslenip güzelleşmeyi bekliyoruz” dedi, Gökhan ÖZCAN abimiz.

Aynalar…

Herkese kendini göstermeye çalışırken; insan kendi kendine nasıl da kör oluyor!

Her gördüğüne inanan insanlar da var. İnandığını bir türlü göremeyen insanlar da var.