Çok güldüğüm bir konuyu yazacağım bugün size…
***
Eleştiri değil… Kimse alınmasın… Sadece anlamadığım için yazacağım…
***
Ümidim, bunu paylaştıktan sonra birinin çıkıp bana anlatması…
***
Şehirde bürokrat koleksiyoncuları var…
***
Şehre yeni bir bürokrat geldi mi,  farklı takımlar çalışmaya başlar…
***
Herkes, gelen bürokratı kendi takımına dâhil etmek için insanüstü çaba sarf eder…
***
Koca-koca bürokratlarda, bu çekime kapılıp kısa bir süre sonra bu koleksiyoncuların işyerlerinde, galerilerinde, lokantalarında, otellerinde kendilerine ayrılan köşeyi süslerler…
***
Artık onlar için yapılacak pek bir şey yoktur…
***
Osmanlının son dönem paşaları gibi, halktan ve reel gündemden kopuk, koleksiyoncuların gözüyle, diliyle şehri takip ederler…
***
Onlarla uzun yürüyüşlere ve akşam oturmalarına kalarak, mevzuyu ucuza getirirken, koleksiyoncularda omuzlarına taktıkları bu yeni rütbelerle etrafa caka satarlar…
***
En çok güldüğüm şeyde bu işte…
***
Koleksiyoncuların ortak noktası, avamın pek de sevmediği kişilerdir…
***
Diğer ortak yanları da havayı sevmeleridir…
***
Çoğunun geçmişinde bir sıkıntı ya da ticaretlerinde devletin şefaati yatar…
***
Zaman zaman övünmek ve parlatmak için umuma açık yerlerde size ulu orta koleksiyon parçalarını açıp gösterirler…
***
“O iş mi kolay… Benim adamım O…Dur bir arayım keratayı” tarzı ifadelerle…
***
Peki, kimler vardır bu koleksiyonlarda…
***
İşte orası felaket…
***
En çokta koleksiyoncuların elindeki parçaların büyüklüğü şaşırtır beni…
***
Kim olduklarını merak mı ettiniz…
**
Yazının şifrelerini takip edin…
***
Resmi plakalı otoların hangi dükkânlar önünde gece yarılarına kadar park ettiğine bakın…
***
Ya da protokol üyelerinden bazılarının, görevleriyle alakası olamayan hangi kişilerle teşriki mesai (işbirliği) yaptığına göz atın…