Değerli İnsan Ehli! Şu az önce bizi, sizi, onları terk eden zamanı nasıl bilirdiniz? Hep birlikte yaşadınız onunla. Yaşarken ağlattı, güldürdü, hüzünlendirdi,  kederlere boğdu... yaşarken yaşlandınız.

Nasıl geçti arkadaşlığınız? Bana sormayın. Benim pek umurumda değil zamanın gidiciliği. Geldi gitti işte. İzindeyim zamanın, bekleseydi birlikte giderdim.

Bir sürü kare bıraktı bana, bir sürü hatıra. İçinde sancılar olan, hayal kırıklıkları olan, yalanlar olan; tükenişin diğer yandan da dirilişin karelerini bıraktı.

Yoksulluğun fotoğrafını gördüm mesela. Çalışır durumdaki otobüsün arkasına diz çöküp, zehirli eksoz dumanıyla ısınmaya çalışan mültecinin fotoğraf karesini gördüm. 

Garipliğin fotoğrafını gördüm; Güneydoğu’nun küçük bir köyünde rahatsızlanan üç yaşındaki muharremin çuvalla götürülüşünü gördüm. Yardımsız kalan babanın gece yarısı Muharrem’ini kaybettiğini işittim.

‘Çizmeyi çıkarayım sedye kirlenmesin’ diyen kömür karası yüzlerde tevazunun, mahviyetin aydınlığını gördüm.

‘Oğlum yüzme bilmezdi, suyun içinde ne yaptı’ diyen saflardan saf Anadolu anasını gördüm.

Bonzai haberleri duydum. 2014 yılında resmi rakamlara göre 400 can almıştı katil bonzai.

Ve saraylar gördüm, başkalarının saraylarına benzemeyen. Ezber bozan yaldızlı, forslu saraylar.

Hayallerimi yıkan, bestelerimin ritmini bozan dostlar gördüm. Nice ‘can’ kırıkları gördüm...

Bu aciz ve ölücü zamanın sonsuz dünyanın önüne geçtiğini gördüm. Nemelazımcılık, hased, kin, nefret, ‘oh olsun’ lar gördüm. Gördüm bir sürü şey. Gördüm işte, sadece gördüm.

 Yoksulluğa dokunmadı kimse. O eksoz dumanında ısınan insanın sadece fotoğrafı kaldı. Gariplik de Güneydoğu’nun o küçük köyünde, küçük muharrem de ‘iyi ki terk ettim dediği’ dünyadan uzakta; bir daha gelmeyecek..

Soma ve Ermenek’te kendiyle başbaşa. Bonzai çekenler de aynen öyle.

Kardeşliğin adı 2014’te kalleşlik olarak değiştirildi... Nemelazım deyip devam ediyoruz yaşamaya. Öldü 2014. ‘Ruhuna Fatiha’ denmez, çünkü o bir leşti! Geldik 2015’e. 

Söylenecek söz çok, lakin susmalı... Nemelazım!