“Canım kudret elinde olan Allah'a yemin ederim ki, sizler iman etmedikçe cennete giremezsiniz, birbirinizi sevmedikçe de iman etmiş olmazsınız. Yaptığınız takdirde birbirinizi seveceğiniz bir şey söyleyeyim mi? Aranızda selamı yayınız” (Müslim, İman 93-94).

Düşünüyorum da dünyaya dalmış gidiyoruz farkında olmadan. Öyle yoğun bir koşuşturmanın içindeyiz ki kaçırıyoruz bazı şeyleri. Bir selamı dahi zar zor verir olduk. Bir tebessümü eksik ettik birbirimizden. Büyükler böyle anlatmaz bilirim.

Hal hatır sormak vardı mesela, komşu ziyaretleri olmazsa olmazlardandı. Ya şimdi! Ne değişti diye sormak geliyor insanın aklına. Mesela apartmanlar öyle büyüdü ki... Sonra toplu konutlar izledi birbirini. İnsanlar bir mekânı paylaşmaya başladılar ama eksik olan neydi? Karşı komşumuzun kim olduğunu bilmez olduk. Aynı apartmanda oturup da birbirini bilmeyen o kadar çok insan var ki...

Aklıma "Selamı Yayınız" Hadis-i şerifi geldi. Selamlaşmak, hal hatır sormak, dert dinlemek derman olmanın adıydı aslında. Bir dostun sorunlarıyla hemhal olmak insanlığın gereğiydi. Peki, " Biz biz'den Haber siz mi olduk? " Ve biz bize duyarsız mı olduk? Sorulması gereken onca sorunun yanında bizi bizden uzaklaştıran şeyler aslında çözümünde kaynağını oluşturuyor. Sanal dünyaya çok daldık mesela. Bizi kitap okumaktan alıp götüren bir sürü meşgale bulduk sonradan. Televizyon saatlerimizi aldı ve her güne bir dizi sığdırdık, sonra zamanımız yetmemeye başladı. Zamanın önemini yitirdik.

Ve nasılsa yarına yaparım dediklerimiz o kadar birikti ki yarınlara sığmaz oldu. Biz biz'i unutmaktan çok, başta kendimizi unuttuğumuzu anladık... Sorgulayamaz olduk, Ben ne yapıyorum diyemez olduk. Ve kendimizi bıraktık tüm bu meşgalelerin peşine.

Resmetmeye çalıştığım bu tablo beni farklı boyutlara sürükledi. Aslında her geçen günün bize kazandırdıkları yanında bizim için çok önemli olan, kaybettiğimiz bazı duygularımızı tekrar yakalayabilir miyiz? Dedirtti bana. Neden olmasın ki?

Biz "Biz" den haber siz miyiz diye çıktığımız bu yolda, gerçekten bize has olan o duyguları yeniden, ufak ta olsa hatırlatmaya çalıştım kendimce. Olur, da bir dostumuzu gördüğümüzde bir an evvel gitse gözüyle bakmak yerine selam vermenin o güzelliğiyle kucaklaşırız kim bilir...

Gerçek manasıyla Biz'i Biz yapan tüm duyguların tüm gönüllerde hâkim olması ümidi ile,

Selam, dua ve muhabbetlerimle.