Merhum Yazıcıoğlu, gönlü vatan, millet sevgisiyle dolu bir yiğit ve idealist bir insandı. Onun en önemli özelliği, davasının çilesini çekmiş olması idi. Yedi buçuk yıl hapis yatmış, bilhassa ilk dönemlerde Mamak’ta akıl almaz işkencelere maruz kalmıştı. O dönemleri çok iyi biliyoruz. Yapılan işkenceler kimseye anlatılamamıştı. İşkencecilerin yaptıkları yanlarına kâr kaldı. Sonunda yargılandığı suçtan berat etti. Dünyanın hiçbir demokrat ülkesinde böyle bir durumla karşılaşmak mümkün değildir.

Maalesef Türkiye’de siyasetin inceliklerine vakıf siyaset adamı zor yetişiyor. Davasının çilesini çekerek siyasete atılan aynı zamanda demokrat siyasetçi hemen hemen yok gibi. Bakıyorsunuz kimi siyasetçiler, kimin adına çalıştığı bilinmeyen bazı iç ve dış mihrakların desteğiyle siyaset sahnesinde yerlerini alıveriyor.

Türkiye’nin 50-60 yıldan beri yaşatmaya çalıştığı bir demokrasi mücadelesi var. Darbelerden tökezleye tökezleye bir türlü yerine oturtulamadı. Bu arada hukuk devleti anlayışı da büyük yarlar aldı. Bahsettiğimiz o tepeden inme siyasetçiler, inandıkları bir davaları olmadığı için pek çok konuda olduğu gibi demokrasi konusunda da iyi bir imtihan veremediler.

Halktan kopuk olan bu liderler, zaman zaman milletin verdiği mesajları da doğru okuyamadıkları için millet tarafından en verimli dönemlerinde siyasi birer mevta haline getiriliverdiler.

Merhum Yazıcıoğlu, hayatı boyunca milliyetçi ve inançlı bir gençlik yetiştirmek için uğraştı durdu. Bunda muvaffak da oldu. Hiçbir siyasi kavgaya da karışmadı.

Ülkenin zor zamanlarında dik durmasını bildi. Meclise girdiği her dönemde, kendi başına ağırlığını hissettirdi. Cesur ve ilkeli siyaseti sebebiyle Sivas, bu değerli evladına sahip çıkıp meclise gönderdi.

Bu duygu ve düşünceler ışığında merhum Muhsin Yazıcıoğlu’nun vefatı ile milletçe ne büyük bir kayba uğradığımızı tahmin etmek hiç de zor değildir.