Eve gelince “Konya Kültürüne Hizmet Edenler” isimli kitabımızın birinci cildine baktım, Ahmet Petekçi dostumuzu 1985 yılında kaybetmişiz. Onu kaybedeli tam19 yıl olmuş. Yılılar ne çabuk geçiyor…

Tespit edilen gün toplantıya Seyit Küçükbezirci ile birlikte gittik. Merhumun bütün dostları, yakınları ve akrabaları orada idi. Yemekten sonra baba dostları eski hatıraları yad edip, merhumu rahmetle andılar. Toplantı hatim duası ile son buldu. Akşam namazından sonra da, çoktan beri görüşmediğim Orhan Aydın Bey’le ayaküstü bir sohbet gerçekleştiriverdik.

Merhum çok yönlü bir insandı. Şairdi, güreşçi idi, millî kültürümüze ve değerlerine sahip çıkan milliyetçi, mücadeleci mert bir insandı. Üç yaşında babasını kaybetti. Ekonomik zorluklar içinde yetişti ama hayatın zorluklarına dayanmasını bildi. Onu en verimli bir çağında kaybettik.

Başta Folklor Araştırmaları dergisi olmak üzere, Hürgün, Millet, Bizim Anadolu ve Yeni Konya gibi pek çok gazete ve dergide Konya Kültür ve folkloru üzerine yazıları çıktı.

İyi insanlar gittiklerinde, yaptıkları iyilik ve hizmetleri ile anılır. En önemlisi de insanın ardında hayrü’l halef çocuklar bırakmasıdır. Petekçi merhum bunu yaptı.

Çocukların ebeveynlerini unutmayıp hayır dua ile anmaları güzel bir şey. Baba ve anne dostlarının unutulmaması da takdire şayan bir olay ve son derece önemli. İşte Petekçi kardeşler güzel bir geleneğimizi ortaya koydular.

Halife Hz. Ömer’in oğlu Abdullah (Allah onlardan razı olsun), bir gün çölde çadırını kurmuş dinlenirken durumu, kılık ve kıyafeti perişan bir Arap’la karşılaşmış. Abdullah Arap’ı çadırına davet etmiş, yedirmiş içirmiş, üstünü başını yenilemiş ve giderken de altına bir deve vermiş. Abdullah’ın yanında bulunanlar bu duruma hayret edip, neden o adama bu kadar ikramda bulunduğunu sorunca, Abdullah “O adamı bir defa babamla samimi bir şekilde konuşurken görmüştüm. Belki bu adam babamın dostu idi, onun için böyle davrandım.” cevabını verir.

Vefasızlık toplumlumuzda yaygın hale geldi. Bırakın baba dostlarını, en yakın akrabalar bile ihmal ediliyor, aranıp sorulmuyor. Bu durum dikkate alındığında, hatırlanmak bile insanı mutlu ediyor.

Ahmet Petekçi dostumuzu rahmetle anıyor, Allah ona, merhametiyle muamele buyursun diyoruz.

Ahmet Metin, Abdullah Kürşat ve Mehmet Oğuzhan kardeşleri de bu güzel davranışlarından dolayı kutluyorum.